Introduction

The traditional interpretation of the word Neilah, the name of the final prayer service of Yom Kippur, is “locking.” The gates of Heaven are closing and we must hurry to get in one last prayer.

In the sichah to follow, the Rebbe introduces a different interpretation. Yes, the gates are closing, but the Jews are inside, not outside. It is cheder yichud. Each Jew and our people as a whole are bonded with G‑d in an intimate connection upon which no one can intrude or disturb.

This is the secret of the atonement granted Yom Kippur. On that day, a level of the soul that is utterly united with G‑d shines forth. This level of connection is entirely transcendent. It cannot be established through our Divine service, but rather results from the inherent connection every Jew shares with G‑d because his soul is “an actual part of G‑d.”1 No blemish or sin can affect this level of connection. And when this bond is manifest, all blemishes fall away as a matter of course.

The revelation of this bond on Yom Kippur sets the tone for a Jew’s Divine service throughout the year to come, enabling him to see every mitzvah and act of service he performs as an expression of this inner connection. This calls forth a chasimah and a g’mar chasimah tovah for a year of blessing in both material and spiritual matters, including the most complete blessing, the coming of Mashiach; may it be in the immediate future.

The Essence of the Day

The Talmud2describes a difference of opinion regarding G‑d’s pardoning of our sins on Yom Kippur:

The Sages maintain that “Yom Kippur atones only for those who repent,” while Rebbe (Rabbi Yehudah HaNasi) states, “Whether or not one repents, Yom Kippur atones,” for “the essence of the day brings about atonement.”3 The halachah is decided according to our Sages.4

א

אין גמרא41 איז דאָ אַ פּלוגתא וועגן דער כפּרת עוונות פון יו״כ: די רבנן זאָגן: "יוה״כ אין מכפּר אלא על השבים" (יום כיפּור איז מכפּר נאָר אויף די וואָס טוען תשובה) און רבי זאָגט: בין עשה תשובה בין לא עשה תשובה יוה״כ מכפּר" (סיי ער האָט געטאָן תשובה און סיי ער האָט ניט געטאָן תשובה איז יו״כ אויף אים מכפר), ווייל "עיצומו של יום (דער עצם טאָג איז) מכפּר". דער דין42 איז ווי די רבנן.

To clarify: The Sages do not differ with Rebbe; they do not see “the essence of the day” as lacking the power to bring about atonement in its own right and requiring teshuvah to achieve that purpose. They, too, maintain that it is “the essence of the day” that atones,5for a person cannot reach the level of atonement attained by virtue of “the essence of the day” with teshuvah alone.

The difference between the opinions of Rebbe and our Sages is: How is it possible for a person to attain the atonement brought about by the essence of the day? Rebbe maintains that, when Yom Kippur comes, the power of “the essence of the day” shines so intensely that even if a Jew does not repent his sins are wiped away.

Our Sages, by contrast, maintain6 that for the atonement brought about by the essence of the day to be effective, it must be accompanied by teshuvah. Nevertheless, for the atonement brought about by the essence of the day is far loftier and more encompassing than that brought about by teshuvah. Thus, both opinions agree that the essence of the day brings about atonement.7

דער ביאור אין דער פּלוגתא איז ניט אַז די רבנן האַלטן אז "עיצומו של יום" איז ניט מכפּר און נאָר תשובה איז מכפּר. אויך לויט די רבנן איז "עיצומו של יום מכפּר"43, ד.ה. אַז דער מענטש אַליין קען מיט זיין תשובה ניט צוקומען צו אָט־דער כפּרה וואָס עס גיט דער "עיצומו של יום". די פּלוגתא צווישן רבי און רבנן איז: ווי אַזוי קען מען צוקומען צו דער כפרה פון "עיצומו של יום". רבי האַלט, אַז ווי נאָר עס קומט דער טאָג פון יום כיפּור איז שוין מאיר דער ״עיצומו של יום״ – אפילו ווען אַ איד טוט ניט קיין תשובה – און דער "עיצומו של יום" אַליין איז מכפּר אויף זיינע עבירות; און די רבנן האַלטן44, אַז בכדי צו קענען צוקומען צו דער כפּרה פון "עיצומו של יום", דאַרף זיין עבודת התשובה, און דאַן, האָט מען אויך די כפּרה פון "עיצומו של יום", וואָס איז פיל העכער און גרעסער ווי די כפּרה וועלכע מען האָט דורך תשובה אַליין. אָבער הכל מודים אַז "עיצומו של יום מכפּר"*ד.

On this basis, we can also understand our Sages’ interpretation8 of the verse,9 “Seek G‑d when He is to be found” as “These are the ten days between Rosh HaShanah and Yom Kippur.” On one hand, Rosh HaShanah and Yom Kippur are included in the sum of these ten days; without them there would not be “Ten Days of Teshuvah.” Simultaneously, the fundamental dimension of both Rosh HaShanah and Yom Kippur is not that they are “days of Teshuvah.” Indeed, the “days of Teshuvah” are described as being “between Rosh HaShanah and Yom Kippur.” [The dimensions of] Rosh HaShanah and Yom Kippur that are included in the “days of Teshuvah” are the lower dimensions of these days. The fundamental aspects of Rosh HaShanah and Yom Kippur transcend the Divine service of teshuvah.

The fundamental aspect of Rosh HaShanah is the crowning of G‑d as King.10 The fundamental aspect of Yom Kippur is the atonement brought about by the essence of the day — an endowment granted every Jew from above that is not measured according to his service of teshuvah.

דערמיט וועט מען אויך פאַרשטיין45 וואָס די גמרא זאָגט אויפן פּסוק דרשו הוי׳ בהמצאו – "אלו עשרה ימים שבין ר״ה ליוה״כ", וואָס פון דער גמרא איז פאַרשטאַנדיק, אַז כאָטש אויך די טעג פון ראש השנה און יום כיפּור גייען אַריין אין די עשרת ימי תשובה ("אלו עשרה ימים"), באַשטייט אָבער ניט זייער עיקר ענין אין דעם וואָס זיי זיינען ימי תשובה ("שבין ר״ה ליוה״כ"): דאָס וואָס זיי גייען אַריין אין די עשרת ימי תשובה איז אַ נידעריקערע דרגא פון ראש השנה און יום כיפּור; און זייער אייגענער ענין איז העכער דערפון: דער עיקר פון ר״ה איז – "תמליכוני עליכם", און דער עיקר פון יום כיפּור איז – "עיצומו של יום מכפּר", די כפּרה פון דעם טאָג, וועלכע מען גיט מלמעלה צו יעדער אידן, וואָס זי איז ניט אויסגעמאָסטן לויט זיין עבודת התשובה.

Three Levels of Connection

Atonement means more than withholding punishment for a person’s sins. The implication is that all blemishes and taints brought about by sin are wiped away from the person’s soul.11 And in a consummate sense, atonementmeans not only that no trace of sin remains, but that the sin itself is transformed and becomes considered a merit.12

ב

כפּרה מיינט ניט בלויז אַז דער מענטש ווערט ניט באַשטראָפט פאַר זיין חטא, נאָר אויך אַז עס ווערט אָפּגעווישט46 פון זיין נפש דער פלעק און פּגם וואָס איז געוואָרן דורכן באַגאַנגענעם חטא; און נאָך מערער: תכלית הכפּרה איז – אַז ניט בלויז וואָס עס בלייבט ניט איבער קיין רושם פון די עבירות, נאָר ביז אַז די זדונות אַליין ווערן איבערגעקערט און פאַררעכנט ווי זכיות47.

Explanation is necessary: We can understand how this dynamic operates when a Jew repents and feels remorse for the sins he has committed. His regret eradicates the pleasure he experienced at the time of sin, and this purifies and washes away the traces of evil from his soul.13

What’s more, the distance created by his sin spurs his soul to a greater thirst for G‑dliness. For this reason, after its transformation through teshuvah,the sin is considered a merit.14

But when atonement is brought about by “the essence of the day,” without the person’s teshuvah, how can it result in such a process of inner purification?It is possible to understand that the person will be absolved and not subjected to punishment because such atonement was granted, but how can the blemishes to the soul that sin creates be purified?

This question applies even according to our Sages, who maintain that teshuvah is required, for as explained earlier, they also agree that the atonement of Yom Kippur has a more encompassing effect than the Divine service of teshuvah. Surely, this question applies according to Rebbe who maintains that Yom Kippur brings about atonement even without teshuvah.

דאַרף מען פאַרשטיין: ווען אַ איד טוט תשובה און ער האָט חרטה אויפן חטא וואָס ער האָט געטאָן, רייסט ער דערמיט אַרויס דעם געשמאַק וואָס ער האָט געהאַט ביים טאָן די עבירה48 און דורך דעם ווערט פון אים אָפּגערייניקט און אָפּגעווישט דער רע (און ווייל זיינע פריערדיקע עבירות האָבן אים צוגעבראַכט צו באַקומען אַ גרעסערן צמאון צום אויבערשטן, ווערן זיי דערפאַר פאַררעכנט פאַר זכיות)49. ווי אַזוי ווערט אָבער אָפּגעווישט און אָפּגערייניקט דער רע פון דעם מענטשן דורך "עיצומו של יום", אָן זיין תשובה טאָן? מען קען פאַרשטיין, אַז "עיצומו של יום" זאָל זיין אַ כפּרה אַז מען זאָל אים ניט מעניש זיין, ווייל יום כיפּור נעמט אַראָפּ דעם עונש אויף עבירות, ווי אַזוי אָבער און מיט וואָס ווערן אַראָפּגענומען די פּגמים פון נפש האדם (ווי געזאָגט, איז דאָך אויך לויט די רבנן וועלכע האַלטן אַז עס פאָדערט זיך תשובה, איז די כפּרה פון יום כיפּור גרעסער פון דער פּעולת התשובה וואָס דער מענטש האָט געטאָן, און בפרט לדעת רבי, אַז יום כיפּור איז מכפּר אויך אָן תשובה)?

Selections from Likkutei Sichos (SIE)

Insights into the Weekly Parshah and festivals by the Lubavitcher Rebbe selected from the Likkutei Sichos series.

Buy Now More Info

The above questions can be resolved by understanding the various levels of connection the Jews share with G‑d:

a) A bond that is established through the Jews’ observance of G‑d’s commandments and the acceptance of the yoke of Heaven, committing themselves to do whatever G‑d commands.

b) Like the bond that exists between a father and a child, there is an inner bond that connects a Jew to G‑d that is loftier and deeper than the connection established by fulfilling the commandments and accepting the yoke of His sovereignty.15 This inner connection is expressed by the fact that even a Jew who has violated G‑d’s commandments and cast off the yoke of Heaven will feel distress and remorse as a result. Ultimately, these feelings will motivate him to turn to G‑d in teshuvah.

Because teshuvah comes from a deeper level of connection within the soul than that established through the observance of the mitzvos, it has the power to break through the barriers and remove the spiritual blemishes that sin causes.16Sin weakens the soul’s revealed bond with G‑d. Teshuvah reveals an inner connection that enables a bond with G‑d to be reestablished.

Nevertheless, even this inner connection has a certain limit that is measured in the person’s expression of teshuvah.17

c) An essential bond that unites the essence of the soul and G‑d’s Essence. This bond knows no measure or limits whatsoever and is too lofty to be manifest through any mode of expression, even teshuvah.

This level of connection cannot be established through our activities and Divine service, for all mortal activities, however lofty, have a certain limit. Instead, it is an innate, natural connection possessed by every Jew stemming from the essence of his soul, which is “an actual part of G‑d from above.”18 Even while enclothed in the body, the soul “clings and cleaves to You, its oneness affirming Your oneness.”19

דער ביאור אין דעם:

אין דעם פאַרבונד פון אַ אידן מיטן אויבערשטן זיינען דאָ כמה מדריגות: א) דער פאַרבונד מיט דעם אויבערשטן דורך דעם וואָס דער איד איז מקיים דעם אויבערשטנס מצוות און ער טראָגט אויף זיך דעם עול מלכות שמים, אַז ער איז גרייט צו אויספאָלגן אַלץ וואָס דער אויבערשטער הייסט. ב) דער אינעווייניקסטער פאַרבונד פון אַ אידן מיטן אויבערשטן וואָס איז העכער און טיפער פון דעם פאַרבונד דורך קיום המצוות און קבלת עול מלכות שמים, און אָט־דער פּנימיות'דיקער פאַרבונד דריקט זיך אויס אין דעם, וואָס אויך דאַן, ווען ער האָט עובר געווען אויף דעם אויבערשטנס ציווי און פון זיך אַראָפּגענומען דעם אויבערשטנס יאָך – עגבערט עס אים, עס פאַרדריסט אים, און ער טוט תשובה אויף דעם; און מצד דעם טאַקע, וואָס תשובה קומט פון אָט־דעם פאַרבונד וואָס איז טיפער בנפש ווי די התקשרות דורך קיום המצוות, האָט תשובה בכח צו צעברעכן און אַראָפּצונעמען די פּגמים בנפש וואָס האָבן זיך געשאַפן דורך עבירות וועלכע האָבן אָפּגעשוואַכט זיין גלוי׳דיקן פאַרבונד50. אָבער פונדעסטוועגן איז אויך דער פּנימיות׳דיקער פאַרבונד אַ באַגרענעצטער, וואָס קען זיך אויסמעסטן אין דער תנועה פון תשובה. ג) די עצמיות׳דיקע התקשרות פון עצם הנשמה מיט עצמותו יתברך. אָט דער פאַרבונד האָט ניט אויף זיך קיינע מדידות והגבלות און איז העכער פון צו קענען זיך אויסדריקן אין וועלכער עס איז תנועה, אפילו ניט אין דער תנועה פון תשובה. און די התקשרות קען ניט ווערן אויפגעטאָן דורך פּעולות און עבודות – ווייל אַלע פּעולות פון מענטשן, ווי הויך זיי זאָלן זיין, האָבן זיי דאָך אַלץ עפּעס אַ מדידה – נאָר דאָס איז פאַראַן ביי יעדער אידן בטבע, מצד זיין עצם הנשמה, וואָס איז אַ "חלק אלקה ממעל ממש", און אויך איצט (בגוף) איז זי "חבוקה ודבוקה בך, יחידה לייחדך".

Since this level of connection transcends all measure and form, just as it cannot be established through our Divine service, it cannot be weakened or impaired by a lack of service, or even by sin. No blemish or sin can affect this level of connection.

This is why “the essence of the day brings about atonement.” On Yom Kippur, the essential bond every Jew shares with G‑d surfaces. When this bond is manifest, all blemishes fall away as a matter of course.

(As mentioned above, the difference between the views of Rebbe and the Sages hinges on whether teshuvah is necessary to reveal this level. They both agree that it is not teshuvah which brings about the atonement of Yom Kippur, but rather that atonement stems from the essence of the day.)

וויבאַלד אַז די התקשרות איז העכער פון אַלע מדידות און ציורים, איז פּונקט ווי זי קען ניט געשאַפן ווערן דורך עבודה, אַזוי קען מען זי אויך ניט שוואַכער מאַכן אָדער פּוגם זיין אין איר דורך העדר העבודה אָדער דורך עבירות. אין דער מדריגה פון התקשרות דערגרייכן ניט קיינע פּגמים און חטאים. און דערפאַר איז "עיצומו של יום מכפּר", ווייל יום כיפּור ווערט נתגלה ביי יעדער אידן דער עצמית׳דיקער פאַרבונד פון זיין עצם הנשמה מיט דעם אויבערשטן, און בשעת עס ווערט נתגלה די מדריגה, פאַלן במילא אָפּ אַלע פּגמים (די פּלוגתא פון רבי ורבנן איז נאָר, צי עס פאָדערט זיך תשובה בכדי עס זאָל נתגלה ווערן די מדריגה. אַלע זיינען אָבער מודה, אַז די כפּרה פון יום כיפּור ווערט ניט אויפגעטאָן דורך תשובה, נאָר "עיצומו של יום" איז מכפּר פון זיך אַליין).

On the levels of the soul where sins can have an effect and cause a blemish, atonement must be achieved through a person’s work.20He must actively turn to G‑d in teshuvah. Doing so brings about a parallel movement in the spiritual realms, engendering a deeper connection with G‑d that breaks through and removes any obstacles that might prevent such a bond.

The atonement brought about by Yom Kippur is of a different nature. It results from the revelation of a level within G‑dliness and the soul where there is no possibility for a blemish to exist, as explained above.21

אין יענע מדריגות וואו די חטאים האָבן דערלאַנגט און פּוגם געווען51, דאָרט דאַרף מען אויפטאָן אַ כפּרה, און דאָס קומט דורך תשובה, וואָס שאַפט ביי דעם מענטשן, און דורך דעם אויך למעלה, אַ טיפערן פאַרבונד צווישן אים מיטן אויבערשטן, וואָס צעברעכט און נעמט אַראָפּ אַלץ וואָס שטערט צו דער התקשרות. אָבער די כפּרה פון יום כיפּור ווערט דורך דעם וואָס עס איז מאיר אַזאַ דרגא וואו ס׳איז מלכתחילה ניטאָ קיין פּגם, כנ״ל52.

The Beginning and the End

It thus follows that the beginning of the Ten Days of Teshuvah, Rosh HaShanah, and the conclusion of these days, Yom Kippur, both feature an essential dimension of Divine service – the expression of the bond between the essence of the soul and G‑d – that transcends the service of teshuvah that characterizes them. On Rosh HaShanah, this is expressed through our coronation of G‑d and His choice of us, and on Yom Kippur, it is expressed in the atonement brought about by “the essence of the day.”22

ג

לויט דעם קומט אויס אַז דער אָנהויבס פון די עשי״ת – ר״ה, און דער סיום וחותם פון עשי״ת – יו״כ, גלייכן זיך אויס דערמיט וואָס אין ביידן אין פאַראַן זייער ענין העצמי, וואָס איז העכער פון בחינת התשובה וואָס אין זיי – די התקשרות פון עצם הנשמה מיטן אויבערשטן. ראש השנה קומט עס אַרויס בגילוי אין דעם ענין פון "תמליכוני" און "יבחר לנו", און יום כיפּור – אין "עיצומו של יום מכפּר״53.

Rosh HaShanah is a three-dimensional holiday because, in addition to this essential quality, the day is also characterized by teshuvah (and is therefore included among the Ten Days of Teshuvah), and a specific mitzvah, thesounding of the shofar. Similarly, Yom Kippur possesses these three dimensions:23the expression of the essence of the soul, as evidenced by the atonement brought about by the essence of the day, the teshuvah of Yom Kippur, for Yom Kippur is also one of the Ten Days of Teshuvah, and the mitzvos performed on Yom Kippur: the mitzvah of fasting and self-affliction24 and also the mitzvah to repent and confess.25

און פּונקט ווי אין ראש השנה, איז אויסער דעם ענין העצמי פון ר״ה – "תמליכוני", התקשרות פון עצם הנשמה – איז אין עם אויך פאַראַן דער ענין התשובה (וואָס דעריבער גייט ראש השנה אַריין אין חשבון פון עשרת ימי תשובה) און ענין המצוה (שופר), אַזוי זיינען אויך אין יו״כ פאַראַן די אַלע דריי ענינים*יג: עצם הנשמה – "עיצומו של יום מכפּר", תשובה פון יום כיפּור (וואָס דערפאַר איז יום כיפּור פון די עשי״ת) און מצוה דיו״כ, די מצות התענית וכו', און אויך די מצות התשובה והוידוי54.

Not to Disturb the Connection

There is another parallel between Rosh HaShanah and Yom Kippur. As mentioned regarding Rosh HaShanah,26 although the Divine service involved in teshuvah and crowning G‑d27 is far loftier than the act of sounding the shofar, that act, the “mitzvah of the day,” also gives expression to these inner services. So too regarding Yom Kippur, the expression of the essence of the soul brought about by “the essence of the day” finds an echo in the mitzvos observed: fasting and self-affliction,28 refraining from work, and celebrating the holy day.

ד

אין נאָך אַ זאַך גלייכן זיך אויס יו״כ און ר״ה:

פּונקט ווי ראש השנה קומט צום אויסדרוק דורך די מצוה פון ר״ה, וואָס מצות היום בשופר, אויך בחינת התשובה און בחינת "תמליכוני"*יד, כאָטש זיי זיינען פיל העכער פון דער מצוה – אַזוי איז אויך ביי יום כיפּור: דער גילוי פון עצם הנשמה דורך "עיצומו של יום" דריקט זיך אויס אין די מצוות פון יום כיפּור: עינוי55, ניט טאָן מלאכה און מקרא קודש.

For this reason, the Talmud states1 that even Rebbe, who maintains that the essence of the day atones even without the influence of teshuvah, agrees that this does not apply regarding transgressions of the commandments applying to Yom Kippur itself. If a person does not fast on Yom Kippur, the essence of the day does not atone for this sin. Since it is the essence of the day which causes the person’s failure to fast to be considered a sin, that same factor cannot serve as the agent of atonement for this sin.29

אף על פּי כן זאָגט די גמראא, אַז אויך רבי, וואָס ער האַלט אַז "עיצומו של יום" איז מכפּר אפילו אָן תשובה, איז ער אָבער מודה אַז אויף די עבירות פון יו״כ גופא איז ער ניט מכפּר: אויב ער האָט ניט געפאַסט יום כיפור וכו׳ איז אויף דעם דער "עיצומו של יום" ניט מכפּר, ווייל עיצומו של יוםטו מאַכט דעם ניט פאַסטן פאַר אַן עבירה איז ניט שייך אַז ער גופא זאָל אויף דעם מכפּר זיין56.

Within the Holy of Holies

The Jews’ essential bond with G‑d was also reflected in the service of the Kohen Gadol on Yom Kippur. One of the fundamental elements of that service was his entry into the Holy of Holies. Concerning this entry it is written,30 “No man shall be in the Tent of Meeting.” The Talmud Yerushalmi states31 that this restriction applies even to those about whom it is said,32 “the likeness of their face is like the face of a man” – i.e., the holy chayos, the highest level of angels.33When the Kohen Gadol enters the Holy of Holies, even these sublime angels may not be present.

The implication is that the sacrificial service of Yom Kippur reveals the essential bond between G‑d and the Jewish people, as represented by the Kohen Gadol who serves as their agent, the level of which it is said, “Israel is alone with G‑d.”34

ה

ענין הנ״ל געפינען מיר אויך אין דער עבודה פון כה״ג אין יו״כ: מעיקרי העבודה פון כה״ג אין דעם טאָג איז געווען זיין אַריינגיין אין קדש הקדשים, וואָס וועגן דער כניסה שטייט אין פּסוק57 "וכל אדם לא יהי׳ באוהל מועד", זאָגט אויף דעם דער ירושלמי58 "אפילו אותן שכתב בהן ודמות פניהם פני אדם", אפילו ביי די וועלכע עס שטייט "ופניהם פני אדם" – וואָס דאָס שטייט דאָך באַ חיות הקודש, מלאכים היותר נעלים59, אויך זיי האָבן זיך דאַן ניט געקענט געפינען אין קדש הקדשים.
דאָס הייסט, אַז די עבודה פון יום כיפּור האָט מגלה געווען די פאַראייניקונג פון אידן (וואָס דער כה״ג איז דאָך געווען דער שליח פון כלל ישראל) מיטן אויבערשטן, "ישראל ומלכא בלחודוהי" – נאָר דער אויבערשטער מיט אידן אַליין.

Moreover, the Kohen Gadol would enter the Holy of Holies in the era of the Second Beis HaMikdash as well, a time at which the Holy Ark was no longer there. Implied is that the Kohen Gadol entered into a bond with G‑d that was above even the level of engraved letters on the Tablets, the highest level of the Torah.35

There is a level of teshuvah that relates to the Torah and a level of teshuvah above the Torah.The difference between the two20 is that the teshuvah relating to the Torah reflects a revealed level of the soul and relates to the revealed levels of G‑dliness. True, even the level of teshuvah relating to the Torah is above the level of the Torah itself. For that reason, teshuvah can atone for blemishes in the observance of the Torah’s 613 mitzvos — including even the mitzvah of Torah study.

Nevertheless, the teshuvah that relates to the Torah reflects dimensions of the soul and of G‑d which are revealed. The teshuvah which transcends the Torah, by contrast, points to the way in which the soul is bound up with G‑d’s essence and is above all revelation.

נאָך מערער: דער אַריינגיין פון כה״ג אין קדש הקדשים איז דאָך געווען אויך אין בית שני, וואָס דאַן איז שוין דער ארון דאָרט ניט געווען. איז דאָך דערפון פאַרשטאַנדיק אַז דאָס איז אַ כניסה אין אַזאַ אָרט און דרגא וואָס איז נאָך העכער פון תורה (אפילו ווי תורה שטייט אין אותיות החקיקה – לוחות)60. דער חילוק פון תשובה שע״י התורה ביז תשובה שלמעלה מהתורה איז61, אַז תשובה שעל ידי התורה איז בחינת גילוי לבד – הגם אַז תשובה איז העכער פון תורה, וואָס דעריבער העלפט דאָך תשובה אויך אויף די פּגמים פון תרי״ג מצוות התורה (כולל מצות ת״ת), איז זי דאָך בבחינת גילוי, און תשובה שלמעלה מהתורה, איז די פאַראייניקונג מיט עצמות, העכער פון גילוי.

In the time of the Beis HaMikdash, the Jews’ essential bond with G‑d was revealed through the entry of the Kohen Gadol into the Holy of Holies on Yom Kippur. Our Sages teach36 that our prayers take the place of the sacrifices. As such, it is our Yom Kippur prayers that express this connection today.

און אַזוי ווי בזמן הבית איז די התקשרות עצמית צווישן נשמות ישראל מיט דעם אויבערשטן געוואָרן דורך דער כניסה פון כה״ג אין קדש הקדשים ביום הכיפּורים, אַזוי דריקט זיך אויס דער ענין איצטער אין די תפלות פון יום כיפּור, וואָרום תפלה איז במקום עבודת הקרבנות:

To explain: Yom Kippur is the only day of the year on which we are obligated to recite five different prayer services. These five services reflect the five levels of the soul: nefesh, ruach, neshamah, chayah, and yechidah.37 Neilah, the fifth prayer service, which is recited only on Yom Kippur, gives expression to the level of yechidah, the aspect of the soul which is bound to G‑d with singular oneness. At this level, nothing is of concern except G‑d and the souls of Israel.

This is the meaning of the word neilah — that all the gates are locked; no one else is allowed in. The Jewish people are alone with G‑d.

יום כיפּור איז דער איינציקער טאָג פון יאָר ווען מען איז מחוייב דאַוונען חמש תפלות. די פינף תפלות זיינען כנגד די פינף מדריגות פון נשמה – נפש רוח נשמה חי׳ יחידה62. די פינפטע תפלה, וואָס מען איז מתפלל נאָר יום כיפּור, די תפילת נעילה, ווערט אין איר נתגלה בחינת היחידה שבנשמה, ווי זי איז פאַראיינציקט מיטן אויבערשטן, וואָס דאָרטן האָבן ניט קיין אָרט קיין זאַך אויסער דער אויבערשטער מיט אידן. און דאָס איז דער טייטש פון ״נעילה״ – מען פאַרשליסט אַלע טויערן, און מען לאָזט אַהין קיינעם ניט אַריין; דאָרט געפינען זיך בלויז אידן מיט עצמותו יתברך.

Although this degree of connection is primarily revealed in the Neilah prayer,38 in a more general sense it applies throughout the day of Yom Kippur,39 for Yom Kippur is “a day on which five prayer services are required.”40 Although each service has its time (the evening service, the morning service, etc.), the entire day is “a day on which five prayer services are required,” i.e., the fifth level, the level of yechidah shines throughout the day.

און הגם אַז בעיקר ווערט אָט־די בחינה אַנטפּלעקט אין תפלת נעילה63, איז אָבער בכללות64 די בחי׳ פאַראַן אויך דעם גאַנצן טאָג פון יום כיפּור. ווי דער לשון איז: "יום שנתחייב בחמש תפלות", אַז דער טאָג, אַלס גאַנצער, איז מחויב אין חמש תפלות. דאָס מיינט, אַז כאָטש יעדער זמן איז מחוייב אין זיין תפלה (ביי נאַכט מעריב, אינדערפרי שחרית א.א.וו.), פונדעסטוועגן איז עס אַ "יום שנתחייב בחמש תפלות" – ווייל בכללות איז עס אַ יום ווען ס׳איז מאיר בחינת "חמש" – בחינת יחידה.

Likkutei Sichos, Volume 4, P. 1149ff. Adapted from the maamar entitled Vichol Adam, 5723, [1962,] and a sichah delivered at Simchas Beis HaShoevah, 5723, [1962]

(ממאמר ד״ה וכל אדם ושיחת שמחת ביה״ש תשכ״ג)